Portugal door de jaren......met veel POMARINHO

Het is 28 mei 1994 en pas twee jaar na de hartoperatie van Gerda en drie en een halve maand na haar eerste herseninfarct als wij weer op stap gaan. De reis zal duren tot en met 22 juni.
De gebeurtenissen in de afgelopen drie jaar lijken een beetje een boze droom en het gaat eigenlijk heel goed met haar. In 1992 hebben wij een nieuwe Yamaha XJ900F gekocht en die gaat mee op een motortrailer. De tent en andere spullen kunnen in de Peugeot 205 want met twee mensen hou je ruimte zat over. Bij de belading zorg ik ervoor dat haar stoel goed achterover kan, zodat zij onderweg kan slapen als ze dat wil. https://photos.app.goo.gl/2NMu2Z3aiyykx3kFA
De keuze is gevallen op Portugal en wij hebben ons in de bibliotheek lekker vol laten lopen met alle mogelijke informatie. Op dat moment verkeren wij nog in het computerloze tijdperk. Wij mikken op een plaatsje tussen Albufeira en Portimaõ, Armaçao de Pera, waar wij zullen landen op Camping Canelas. Toen geleid door een fijne en sympathieke Portugese familie. We verblijven daar ook in de jaren 2098/99/2000 nadat Gerda gehandicapt raakte, hun steun was geweldig.

Toen nog wel eens te zien, de os en de ezel, maar nu?

In die jaren was het nog een genoegen om door de Algarve te toeren. Zelfs Albufeira, Faro en Portimão waren nog redelijk rustig. De hele zuidelijke kant van west naar oost of andersom was doodstil. Prachtige dorpjes, prachtige natuur en altijd lieve mensen. Ook in de rolstoeltijd hebben ontzettend genoten van noord naar zuid en we hebben totdat het niet langer ging samen alles gedaan om van dit land te genieten. Het kostte drie dagen rijden om er te komen en we stopten altijd op camping L`Arbre D`Or in Parentis en Born waar we in de jaren daarvoor veel met de kinderen kwamen. Meestal was de tweede stop bij Guarda, hoogste stad van Portugal. De wegen waren nog matig tot zeer slecht. Alles rammelde los. Vanuit de Serra da Estrela naar Coïmbra was een "hoofdweg", waar kuilen en gaten gratis werden aangeboden. We hebben Neuropees geld als asfalt uitgerold zien worden om dit allemaal te verbeteren. En dan nu tol betalen op die wegen? Never! Ik rij om die reden zelden of nooit op tolwegen maar binnendoor, we hebben geen haast en langs de snelweg valt weinig te genieten.
Zo zal ik ook niet meer in de Algarve te vinden zijn. Het is volgestort met tientallen meters hoog beton om de honderdduizenden betonliefhebbers te kunnen huisvesten. De kustdorpjes zijn verworden tot betonvillages waar de Bijlmer bij verbleekt. De rotsen vóór de oude boulevard en de hoge flats daarachter zijn vol gezet met die betonstapels. Géén gezicht!! Een reclamebord met "Eet friet bij Piet"!! sloeg alles.
Tudo muito infeliz!!!

Op weg naar Portugal via een camping bij Toledo. Spaanse kinderen komen met versieringen vanwege een Mariafeest. Uiteraard dient er iets in de doos te worden gestort, vanwege friet? :-)

Zoon Sandor kwam ook een beetje vakantie vieren, hier ingestapt voor een boottochtje langs de rotspartijen van Portimão. Helaas hielden in 2002 door de omstandigheden de gezamenlijke vakanties op. Als Gerda in 2012 is overleden, lukt het mij pas in december dat jaar om langer alleen weg te gaan. Vanaf die tijd komt Pomarinho in beeld.

Vrijdag 23 november 2012

                 De allereerste vogel die ik vanmorgen op mijn pad naar de douche tegenkwam, was Vriendje Roodborst. Het was een rustige en lange nacht van 9 tot 9 na twee lange dagen rijden. Woensdagochtend om 03.07 uur vertrok ik bij Simone waar ik mijn aardappelen, uien en knoflook in de voortuin had geparkeerd. Die spullen zullen hun weg wel weten te vinden. Het plan was om in drie dagen naar de kampong te rijden en vanzelfsprekend hield ik mij niet aan dat plan. In vroeger jaren met Gerda en ook nog de kinderen deed ik dat wel en was zelfs trots op het feit dat mijn planningen altijd en bijna tot op de minuut klopten. Maar nu ben ik alleen en ik hoef geen rekening te houden met honger, dorst en andere noodzakelijkheden van mijn passagier(s)/reisgenote(n). Het is een treurig misverstand om te denken dat het daarom allemaal makkelijker is, verre van dat.

Zo begint mijn boek dat ik in de vijf weken die ik op Pomarinho was, geschreven heb. Na het overlijden van Gerda op 6 maart 2012 was het nu tijd om alles een plaats te geven om verder te kunnen gaan. Een plaats waar de rouw niet meer zo hoeft te schrijnen en te schuren. Daarvoor was het nodig om mijn leven van mijn vroegste jeugd tot en met Gerda op schrift te zetten. Schrijvendeweg moet je je leven letterlijk onder ogen zien en zo kun je werkelijk een balans opmaken voor jezelf. Niet van je áf schrijven maar juist naar je tóe schrijven. Met het schrijven van dit boek is er een grote last van mij afgevallen, de last van een onnodig gebleken schuldgevoel. Schrijven heeft mij geholpen bij de rouwverwerking waar iedereen mee te maken krijgt die een geliefde aan de dood verliest.                                

Herten, Blauwe Eksters, Hop en er is nog zoveel meer.

Er is heel veel te zien in de omgeving. Kijken is belangrijk volgens mijn motto:
"Eerst kijken, dan klikken".

POMARINHO, appelboomgaardje, het is er stil, rustig, wandelaars en natuurliefhebbers en bijna altijd zonder klein grut. Die komen in de zomervakanties wél mee als de grijze dakduiven thuis zijn. Ik kwam er bij toeval terecht toen ik een plekje zocht via internet en zou er meerdere jaren komen. De fiets was meegekomen om in de omgeving rond te trappen, dat werd een teleurstelling. Evenals een lange wandeling met een groep waarbij ik het laatste lastige wiel aan de wagen werd. Een poging omhoog naar Castelo de Vide te fietsen werd een ramp en 2002 kwam in beeld. In dat jaar fietste ik in de heuvels in de omgeving van Cagli (I) en viel haast dood van de fiets. Een dotteroperatie was nodig. Maar nu, 10 jaar later, was ik dat even vergeten en werd hard tot de orde geroepen. Toch zou het nog vier jaar duren voordat er drastisch werd ingegrepen.

Een kristallen Beker en in de druppels de caravans op Pomarinho

Een boek schrijven? Hoe doe je dat? In mijn geval beginnen bij het begin en steeds maar doorschrijven. Van hoofdstuk naar hoofdstuk en daarbij zijn veel tranen gevloeid. De dame van een echtpaar dat nota bene bij mij om de hoek bleek te wonen, had het in de gaten en bood regelmatig steun. Vijf weken lang dagelijks en nachtelijks schrijven. Wakker worden uit een droom, beelden uit het verleden "zien", en het bed uit en schrijven. Het werden zo`n 400 A-4tjes die nooit zullen worden uitgegeven. Er zijn al zoveel egodocumenten. Uiteraard ging ik ook op pad met de camera`s om de wijde omgeving maar ook in de bedauwde morgen de pareltjes in het gras vast te leggen. De terugreis werd begonnen vanwege de dringende vraag wanneer opa terug zou komen. Het werk was gedaan, de foto`s klaar en op oudejaarsdag gaf ik Bellerophon de sporen en alleen stoppend voor een slaapje was ik op nieuwjaarsdag net na de middag bij de meisjes. dat was de eerste van vele keren Pomarinho.

Castelo de Vide waar aan de voet van de berg o.a. de Camping Quinta do Pomarinho ligt. Een heel fraai stadje met een authentieke Joodse wijk en museum, kasteel en kerk. Lekker eten bij o.a. Os Amigos waar de cabrito al forno altijd goed is.

Vanaf november 2012: https://goo.gl/photos/9YUfCgFyk3tDFjsg9
                                          https://goo.gl/photos/9MUftDbztqLMzTJ26
                                          https://goo.gl/photos/HAHM4QmqNFn8meZQA
                                          https://goo.gl/photos/xLPvSatJDELHogey6
                                          https://goo.gl/photos/RnJiScgU5NtdraZR9
                                          https://goo.gl/photos/p9hnL7c8sXRkXfRK7
                                          https://goo.gl/photos/yfR4SKJtsFMoJtMf7
                                          https://goo.gl/photos/S671Mxhr5C2LufeJ7
                                          https://goo.gl/photos/HVNwvtx4oSoNbzGp8
                                          https://goo.gl/photos/2XgD6cknRvrZWhu59
                                          https://goo.gl/photos/2nQzhTR8AS9zn5BQA
Na 2012 komt Pomarinho ook voorbij in de jaren 2013/15/16/17 en 2018. Naast het wandelen en fietsen in de omgeving of lekker nixen op de camping, worden ook verder gelegen plekken bezocht zoals het fantastisch mooie Monsaraz. Vooral in avond en nacht een feeërieke plaats.
 Op de volgende pagina gaan we steeds uit van Quinta do Pomarinho.