Daar tanken leverde op de je in Duitsland flink belazerd wordt als automobilist. Prijs € 1,97 p/l, in Nederland € 1,56 en wat later bleek in Italië zo`n € 1,59 de prijs. Bij plm. 60 liter tanken heb je dan zo`n € 24 ,= teveel betaald voor hetzelfde sopje. Ik noem dat stelen!! Overigens was het verbruik 1:12,7 is ok. Ik laat de navigator zoeken naar een camperplaats als wij richting Augsburg komen. Het wordt de Friedberger See. Een prima, zeer rustige plek. Daar moet ik de route naar Camping Liza aanpassen om de snelwegen van Oostenrijk te vermijden. Mijn vignet geldt vanaf de 20^ste en ik moet er de 19^de doorheen. De avond wordt gezegend met erwtensoep en een borrel en ach, de Boomklever is er ook. Verder is het een zeer verlaten plek.

Op 19 april starten we rond de klok van half zeven. Mogelijk niet handig i.v.m. de files rond München. But what zuh fok :-). Het viel mee hoewel er flink aan de wegen wordt getimmerd. Bij het passeren van Dachau voel ik mij weer ongemakkelijk. Dat heb ik ook bij Auschwitz al gehad. Teveel gelezen en begrepen van de holocaust denk ik. Zo passeer ik ook de Alliance Arena van Bayern München. Dat is zo ongeveer iets voor zoonlief die heult met de manschaft. Na München gaan we van de snelweg af bij Giessenbach. (Nee!! Niet bij Giessenburg J). Het is rond elven als ik mij ga bezondigen aan twee crackers met kaas, een kiwi en wat druiven. Hogerop wordt sneeuw zichtbaar.  
                                     https://photos.app.goo.gl/ZQsusqMwEmW59jdR8

We gaan vanaf Rosenberg binnendoor, hoofdzakelijk over de B87. Wát een fantastische route is het. Eerst door Oostenrijk, dan een stukje Italië, de SS13,  en tenslotte Slovenië waar ik nooit eerder was, een gigantische afdaling naar Camping Liza. Onderweg zijn er mooie sneeuwfoto`s mogelijk. We zullen ze zien. Je hebt er je handen vol aan en het blijft maar genieten. Op Camping Liza  is WiFi aanwezig en stroom en ik word ontvangen door een zeer fraaie Sloveense jongedame, zwartharig als Gerda. Mijn hart blijkt nog te kunnen kloppen :-). Gelukkig spreekt zij Engels, want het Sloveens ben ik niet machtig. 
Na het installeren van Bellerophon ben ik de foto`s gaan  bewerken en heb ik wat tekst geschreven. De avond brengt gebakken aardappeltjes met rundvlees en boontjes, afgeblust met wijn. Morgen verder.

Donderdag 20 april werd een echte “donderdag”. Op camping Liza nog wat plaatjes geschoten, water gevuld en toilet geleegd. Dan om 8 uur op weg naar de Vrisicpas. Het is ronduit een prachtige route die steeds langs een stroom voert. Aan het begin van de klim staat al een waarschuwing dat de pas is afgesloten vanwege een lawine. Een man van de camping had mij ook foto`s daarvan laten zien. Toch maar gaan dus. Nogmaals, een werkelijk schitterende route. Zelfs de top heb ik gehaald evenals twee Oostenrijkse dames die mij als enige voorbij kwamen. Enige kilometers over de top was het feestje over. Zo`n meter of 10 weg was bedolven met sneeuw en daar kun je niet doorheen. Ook al dacht ik eraan maar een vierwiel gedreven Jeep zou het kunnen, ik dus niet.
                               https://photos.app.goo.gl/epeD4gva1xtzzhXv9
Ik liet de dames keren en daarna ikzelf. Dan eerst maar een espressootje gemaakt. Daarna keerde ik terug richting Camping LIza om  de volgende route te beginnen. De navigator heeft veel moeite met Slovenië want de route staat vol vlaggetjes en het systeem is continu aan het herberekenen. Maakt niet uit want ik heb twee goed werkende hersencellen en twee ogen.

Die volgende route bracht mij naar Sella Nevea waar een camperplaats zou zijn. Helaas! Omdat het pas half twee was en het weer niet erg meewerkte, besloot ik door te trekken naar Fedaia. Daar is een camperplaats aan het meer. Maar dat lag toch iets anders. Opmerkelijk was wel een lang stuk “one track road” die o.a. naar Bordano leidde. Veel huizen met prachtige schilderingen op de muren die ik niet heb gekiekt. De weg is soms saai door het vele groen maar altijd spannend met klimmen en dalen en haarspelden bij de vleet. Na Cortina d`Ampezzo stonden de stoplichten voor de komende 4 passen op groen, dus gaan met die banaan. De eerste is de Passo Falsarego waar ik op de top bij 2100 mtr. volop in de sneeuw vertoefde. Maar de weg was vrij.
                                   https://photos.app.goo.gl/YHv71W5pY7TZ1gqm6

Vele kilometers reed ik op de navigator langs een slingerende blauwe lijn die een rivier voor moest stellen. Maar waar ik ook keek, géén water!!! De beelden op teevee over dat probleem van droogte in Italië zie je pas als je het echt zelf ziet.
Zelfs de dwarsstromen uit de bergen, de grote stromen, bijna niets!!! En zoveel dode dennen hier. En Zwitserland bleek net zo erg!!!Waar gaat onze aarde heen???? :-( :-( :-(

Dan besluit ik door te rijden naar de camperplaats bij Fedaia. Die blijkt vrijwel op de top te liggen boven een dichtgevroren meer met een dikke laag sneeuw erop. Er is hier helemaal niets en niemand. Boven 1800 meter o.i.d. dus volop wit poeder. Na een tijdje lijkt het mij niet verstandig om te blijven want op deze hoogte regent het niet maar sneeuwt het. Sta ik morgen wellicht vast, heb je dat weer :-). Dus daal ik af naar Marmolada waar een camping is. Helaas is die dicht. Twee mogelijke camperplaatsen wat verder zijn onbruikbaar en nu sta ik  aan de stroom bij een tankstation in the middle of nowhere.

Wordt het morgen toch weer spannend want dan klim ik naar de Passo Sella. Ben ik benieuwd of die open is. Maar ondanks het weer is het een fantastisch gebied. Vermoedelijk is het in het verdere voorjaar en zomer onbegaanbaar vanwege al die massatoerterroristen. Ben ik ook wel, maar dan anders J.
Hedenavond groentesoep met balletjes en een neut tegen de stress :-).

Vrijdag 21 april: Vanmorgen even na 8 uur weer omhoog richting Passo Sella. Het regende maar onderweg schoot ik nog wat aardige plaatjes. Langzaamaan ging de regen over in natte sneeuw en wat later werd het sneeuw. Omhoog rijdend daalde de temperatuur uiteindelijk naar -0,2 graden. Toevallig kwam ik achter een sneeuwschuiver te rijden en dacht dat ik daarmee goed zat. Maar hoe hoger we kwamen hoe meer ijs er onder de weggeschoven sneeuw zichtbaar werd. Na enige kilometers werd het te bar.
Ik kon de wegberm niet bekijken door de dikke laag sneeuw. De weg was versmald tot het spoor van de schuiver. Op enig moment moest ik het maar gokken. Met veel gedoe kon ik keren en meende rustig naar beneden te kunnen tuffen. Dat ging bijna helemaal mis. Door slippende wielen sloeg het ABS-systeem op hol. Met veel kunst- en glijwerk kon ik terugkeren op de camperplaats bij het tankstation.
Dan moet je je maar in je lot schikken en de dag doorbrengen met je fotowerk, lezen, mailen etc. Morgen via een andere route proberen om aan dit dal te ontsnappen.
                                   https://photos.app.goo.gl/EXX17mSAj1rVE4t16

Zaterdag 22 april: De ontsnappingsroute voor vandaag is terugkeren richting Bolzano en een tussenweg pakken richting Merano. In de hoop geen gesloten passen tegen te komen. Het lukt via de SS38. De weg is vrijwel constant hard naar beneden en die ruime 3 ton moet ik stevig in bedwang houden met de remmen L. Onderweg zoek ik regelmatig naar een camperplaats maar dat valt hard tegen. Men heeft blijkbaar een hekel aan campers. Ook parkeerplaatsen zijn altijd betaalplaatsen. Er is een CP in Merano voor 18 Neuroos ex. Elektriciteit. Dat doe ik niet. Het hoeft niet gratis maar hier hakt men goed door. Twee dagen van enige regen heeft wat water in de stromen en stroompjes gebracht, maar het blijft bijna nul!! Op de route zijn veel motoren en fietsende grijze dakduiven dus is het steeds opletten. Na Merano doe ik iets wat ik nooit doe, ik pik een lifter op. Een oudere man, zoals ik, die kan geen kwaad. Hij spreekt binnensmonds een brabbeltje Italiaans en een wurstje Deutsch. Maar 10 km. verder is hij waar hij wezen wil. Dat scheelt een flinke wandeling. Met enig gepuzzel kom ik aan bij de camping Gloria Vallis vlak voor Glorenza. De som is 23,25 Neuroses met alle voorzieningen. Als ik `s morgens wil douchen moet ik 2 Neuroses storten. Doe ik niet en pak een “kattenwasje” in mijn bathroom. Onderweg is de Passo Mendola op 1332 m. open. Evenals de Passo Tonal. Die zijn gelukkig te laag. In Italië wordt er overigens heel veel op snelheid gecontroleerd. Men schaamt zich ook niet om de meters op afdalende wegen te zetten.

Zondag 23 april: Een dag met twee gezichten. Mazzel en “pech”. Omdat de Passo Gavia en de beroemde Passo Stelvio tot eind mei dicht zijn moest ik de route weer aanpassen. Wat een gedoe. Nu liep de route via Livigno. Daarvoor moest ik door een toltunnel á € 25,=, best veel. In Livigno kwam ik door een Italiaan waar ik mee babbelde erachter dat Livigno een soort belastingvrij paradijsje is. De diesel kostte daar € 1,28,= Whow!! Maar alles is daar belastingvrij dus deze zondag stonden de auto`s boven op elkaar gestapeld om hier te kunnen voldoen aan de behoefte om te “hebben”. Behalve de diesel had ik geen hebbehoefte, zelfs niet een poging om goedkope Whisky te bemachtigen. Jan reed verder om na enige kilometers een verbodsbord tegen te komen met de mededeling dat de volgende passo óók gesloten was!!!

Dat betekende weer terugrijden om het dieselprijsvoordeel te verruïneren en bovendien zonder pardon nóg een keer de toltunnel te moeten betalen. Op de vraag waarom die gesloten pas niet als waarschuwing vóór de tunnel was aangegeven, werd niet op gereageerd. Gewoon betalen en je muil houden!!

Verder maar dan. Om het verdriet te verzachten blijkt verderop de diesel máár € 2,08 te kosten. Plm. 80 cent per liter á 46 liter = € 36,80 “voordeel”. Het volgende probleem werd het omzeilen van andere gesloten passen. De enige weg bleek via de San Bardinotunnel te gaan en dan verder richting de Gottharttunnel. Daardoor ook meer snel weg via de snelweg. De bedoeling was de Camping Andermatt maar gaandeweg werd het dubben tussen dat, eerst de tunnel en dan verder kijken? Op die laatste twintig kilometer had men voor meer dan een uur file gezorgd vóór de tunnel. Het zat goed mee. Uiteindelijk belandde ik op een echte camperplaats in Gurtnellen met alle toeters en bellen. Maar alleen cash mocht en dat had ik niet. Een Duistere Duitser gaf mij een kaartje en als ik thuis ben, mag ik hem € 20,= per post!!!sturen. Okay, zal mij wurst zijn, dat doe ik gewoon.

Ter overdenking: Over het droge Italië sprak ik mij al uit maar hier in Zwitserland is het volgens mij nog erger. Daar hoor je niets over op het nieuws. Ik ben geen wetenschapper en heb geen cijfers en tabellen maar mijn ogen niet in mijn zak. Als je met de plaatselijke mensen praat hierover is men ook wel bezorgd voor hun kleintjes. Ook een Italiaans gezinnetje met jonkies was daar heel duidelijk bezorgd over. Maar wat kun je doen??? Het is verbijsterend.